‘Dat ga ik niet bewaren in mijn hoofd,’ zegt mijn bonuszoon tegen mij. Hij is net zes en heeft een duidelijke regel. Als hij het niet belangrijk vindt hoeft hij informatie, gebeurtenissen of regels ook niet op te slaan.
door Marieke Drent
Hoe fijn zou dat zijn als mijn hoofd dat deed. Mijn hoofd zit vol maar mijn dagen voelen leeg. Het leven op een eiland heeft voordelen in tijden van corona maar ook nadelen. In februari ben ik verhuisd en iedereen weet hoe na februari onze wereld veranderd is. Het vooruitzicht hoe ons leven er hier uit zo zien, veranderde. Een vriend van mij stuurde mij een deze week via WhatsApp de vraag: ‘Hoe is het leven?’ waarop ik zonder nadenken antwoordde: ‘Het leven is steeds leren dat je nooit alles in de hand hebt.’ Er zullen zovelen met mij zijn die in isolatie zitten en op dit moment wensen dat ze iets meer in de hand hadden. Er wordt ons extern een isolement opgelegd dat steeds langer duurt en ook steeds zwaarder wordt. (Gelukkig kan ik nog beperkt de deur uit.)
Wij zijn als mens altijd afhankelijk van keuzes die een ander maakt. We kunnen het leven niet compleet naar onze eigen hand zetten omdat er zoveel factoren meespelen. Over onze eigen vrijheden hadden we echter nog enigszins controle. Konden wij kiezen of wij iets wilden ‘bewaren in ons hoofd’ of niet. Wanneer je in isolatie zit, wordt dat steeds moeilijker omdat je gedachten met je aan de haal kunnen gaan. Daarbij kunnen je gedachten maar beperkt worden verzet. Als kuddedieren hebben wij sociale contacten nodig. Zo kunnen wij overleven en mentaal sterk blijven. Wij mensen vullen elkaar aan. Nu hebben wij een andere overlevingstechniek opgelegd gekregen en dat is aanpassen. Dan kun je je behoorlijk opgesloten voelen, in jezelf, in je hoofd en ook letterlijk in je huis. Misschien zelfs wel op de top van je eenzaamheid komen. Er wordt op dit moment van ons verwacht om de kracht in onszelf te zoeken. Of een andere manier te vinden om sterk in de situatie te staan.
Ik besluit dat het tijd werd om mij niet meer te verzetten tegen deze leegte of neerslachtig te zijn. Ik rij naar het uiterste puntje van het eiland en ben helemaal alleen in de duinen en op het strand. Hier is het enkel de schepping en ik. Het avondgebed dat ik in het klooster altijd zong, komt op mijn lippen. Hardop zing ik de woorden omdat schaamte er hier niet toe doet. Mijn hoofd wordt net zo leeg als het strand en de zee neemt mijn gedachten met zich mee. Ik vereenzelvig mij met de leegte en het weerspiegelt dat het geen ballast hoeft te zijn. Dit is een leegte die ruimte biedt en dit mag ik meenemen om door te gaan. Mijn hart is hier heel even vrij.