Bernardus van Clairvaux heeft eens geschreven: ‘De maat van de liefde is liefde zonder maat.’ Dat is mooi en aantrekkelijk. Zeker voor mensen met een absolute geest die steeds hoger willen grijpen. Echter: ik heb hier zo mijn vraagtekens bij.
Super enthousiaste types kunnen dan het juiste midden vergeten. Ze zijn soms tot het uiterste in staat, een soort taliban-gelovigen. We komen ze niet alleen in moslim gerelateerde landen tegen. Ook in onze kerken zijn ze soms te vinden: mensen die anderen de maat nemen en ervan overtuigd zijn het ware geloof te hebben. ‘Liefde zonder maat’ heeft correctie nodig en die mogen we vinden het Hooglied van de liefde zoals de apostel Paulus het schrijft in 1 Korinthe 13.
‘Al spreek ik met de tongen van engelen en mensen, als ik de liefde niet heb, ben ik een galmend bekken of en schelle cymbaal.’ Paulus geeft enkele verzen verder wat nuances aan: ‘De liefde is lankmoedig en goedertieren; de liefde is niet afgunstig… Alles verdraagt ze…’ Liefde heeft te maken met andere mensen en laat zich door anderen corrigeren. Want… liefde heeft tot doel: groei in verbondenheid, verbond. Die verbondenheid groeit onder kwetsbare, onaffe mensen. Het zijn niet de topfitte gelovigen die hier bedoeld worden. De liefde – zoals Paulus die beschrijft en waarvan hij de boodschap van Jezus heeft ontvangen, zegt hij – heeft hele gewone mensen op het oog die misschien net hun hoofd boven water kunnen houden. Het gaat om mensen bij wie het ondoenlijk is om ze de maat te nemen. Zoiets is bij hen niet van toepassing. Ze vallen wel onder de bevoorrechte groep, de Heer is juist voor hen gekomen. Jezus zegt het ergens: ik ben gekomen voor de armen, de gebrekkigen. Hun betuigt Hij zijn liefde, wekt hen tot liefde. Dus is bij hen Gods liefde te vinden, in eerste instantie.
Hoe bemoedigend vind ik dit.