In het boek ‘Rouw op mijn dak’ vertelt priester Martin Los een intens verhaal over zijn dochter die hij in 2016 na een slopende ziekte heeft moeten afgeven. Een openhartig boek. Een uniek verhaal en toch herkenbaar voor iedereen die ooit een dierbare heeft verloren.
“Mijn leven is ondenkbaar zonder het hare. Steeds meer begin ik te beseffen dat zij als kind mij als vader en als mens gevormd heeft.”
Bij het lezen van de omslag en de eerste hoofdstukken denk ik aan een zin uit de film ‘Lord of the Rings: “het zou niet mogen gebeuren dat een ouder z’n overleden kind moet begraven”, zo zegt koning Théoden wanneer hij voor het graf van zijn zoon staat. Natuurlijk is dit een uitspraak uit een fictieve film, maar in die zin zit een pijnlijke waarheid. Priester Martin Los heeft in zijn hele leven veel ervaringen gehad met de dood, maar in 2016 heeft hij zijn kind, zijn eigen dochter Rosa verloren.
Herinneringen en verhalen
Martin Los is een voormalig gereformeerd predikant en in 1991 gewijd als katholiek priester. Dat hij priester is, is te lezen in de toon van zijn boek. Natuurlijk lees je over de worsteling en het verwerken van het verlies. Toch laat de luisterende, raadgevende en adviserende priester van zich zien. Hij laat zich zichtbaar inspireren door de blijvende aanwezige kracht van zijn dochter. Rosa heeft op velen in haar omgeving een grote indruk achtergelaten en ook Martin Los nieuwe levenslessen meegegeven. De priester is vanuit zijn oude en nieuwe levenslessen gaan schrijven.
Als recensent denk ik dat Martin Los veel respect verdient. Dat hij in zo’n korte periode na het overlijden van zijn dochter een dergelijk boek weet te schrijven, chapeau! Zijn dochter Rosa komt te overlijden op 37-jarige leeftijd na een slopende ziekte en tijdens het rouwproces krijgt hij herinneringen. Herinneringen en gedachten die Los aan het papier heeft willen toevertrouwen. Hierin put hij niet alleen uit de zeer indrukwekkende en heftige periode die hij als vader, samen met familie en vrienden, heeft moeten doorstaan door de ziekte en het overlijden van zijn dochter Rosa, maar ook door zijn ervaringen als priester en de gesprekken en ontmoetingen die hij zijn leven lang met talloze mensen heeft gehad.
Het lijkt alsof tijdens het schrijven van het boek, zijn hele leven en met name de ziekte en het overlijden van zijn dochter als een film voor zijn ogen opnieuw heeft afgespeeld. De auteur heeft veel hersenspinsels en weet deze in het boek uitstekend te beschrijven en formuleren. Martin Los vertelt op verschillende manieren over de dood, gebaseerd op verschillende ervaringen. De dood heeft veelal pijnlijke kanten, maar kan ook ‘mooie’ effecten hebben. Zo schrijft Los over een oude vrouw die zich op haar sterfbed toch nog heeft verzoend met haar aangenomen zoon. Het omgaan met de dood is iets van alle tijden en door de uitgebreide levenservaring van Los kan hij met dit boek voor velen een steun zijn.
Herkenning
Het boek is een persoonlijk verhaal en ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die geen behoefte hebben om het levens- en lijdensverhaal van iemand anders te lezen. Tenminste, die indruk laat het boek bij mij achter na het lezen van de eerste hoofdstukken. Wanneer je echter verder gaat lezen is er een diepere intentie in het boek te ontdekken. Ik denk namelijk niet dat Martin Los dit boek heeft geschreven om alleen maar zijn verhaal kwijt te kunnen. Er komen namelijk vragen naar voren die velen zichzelf stellen na het verlies van een dierbare. Het is duidelijk dat Martin Los mensen wil helpen hoe zij (mogelijk) om kunnen gaan met de dood. Dat is een bewonderenswaardige en krachtige (door zijn overleden dochter ingegeven?) intentie!