De Nederlandse bisschoppen kondigden 18 maart j.l. af dat i.v.m. het Coronavirus de vieringen van Palmpasen, het Paastridiuüm en Pasen dit jaar worden afgelast. De kerken blijven waar mogelijk open om te bidden of een kaars aan te steken.
door Marieke Drent
We zitten midden in de vastentijd, we volgen Jezus voorbeeld en trekken ons 40 dagen terug in de woestijn. In de vastentijd staan we stil, zijn we bewuster bezig met ons handelen en maken we tijd voor bezinning. Deze reis naar binnen is een confrontatie met onszelf. Dit alles om na Pasen te beginnen met een schone lei, je gedragen te weten en in dankbaarheid het leven in liefde te omarmen. Af en toe is het nodig om even uit de sleur van het dagelijks leven een moment te nemen om stil te staan. Hoe en of je meedoet aan dit vasten is een keuze die men individueel maakt.
We kunnen echter zeggen dat op dit moment heel Nederland (bijna heel de wereld) in een woestijntijd terecht gekomen is. Er wordt ons dringend verzocht om ons terug te trekken en afstand van elkaar te bewaren. In ons hele handelen worden we geacht bewuster om te gaan met hygiëne en besmettingsgevaar. We worden verzocht om rekening met elkaar te houden. Iedereen wordt uitgedaagd om te vasten. Toch zijn we angstig en onzeker want we leven in een wereld die we niet kennen. We kennen nu een wereld waarin men voorbereid wil zijn voor het onbekende en waar hamsteren de enige oplossing lijkt voor houvast.
Hoe kunnen we in deze tijd van eenzaamheid, angst en onzekerheid ons verbonden voelen met elkaar? In deze crisis ga je samen de strijd aan met een onzichtbare vijand die ons kan verzwakken, beschadigen of erger. Het weten dat meewerken aan deze barrières deze vijand klein zou moeten krijgen geeft hoop. Op deze manier ben je meer dan ooit verbonden met elkaar. Door te delen in hoop, in nabijheid (op afstand) en door rekening te houden met elkaar voel je steun. De vertaling van het Spaanse woord Corona is “kroon”. Wanneer dit in het licht van goede vrijdag wordt gehouden, kun je zeggen dat het Coronavirus de doornenkroon is die de wereld op z’n kop zet. We treuren met diegenen die een dierbare verliezen en we klappen mee met hen die zo hard vechten om mensen in leven te houden.
Na de vastentijd is de belofte dat het Pasen wordt. Dat het donker voorbij zal gaan en het licht overwint. Het mooie van de vieringen rondom Pasen is dan ook dat het van donker naar licht gaat. Wanneer je met velen in de kerk zit, alle lichten uit zijn, mag het licht van de paaskaars binnenkomen en onze kaarsjes aansteken. Als een lopend vuurtje komt er zo steeds meer licht de kerk binnen. Het mysterie van Pasen kan gaan leven in je hart en het vuur van de liefde wordt doorgeven. Dit jaar zal deze ervaring in de kerk helaas uit blijven. In de gemeenschappelijke verklaring is te lezen dat de bisschoppen deze keuze met pijn in hun hart hebben gemaakt.
Is het niet aan ons om het vuur van Pasen door te geven aan elkaar, juist in deze woestijntijd? In de Bijbel staat dat wanneer je onder lasten gebukt gaat je mag leunen op God die het mee wil dragen. God die het al gedragen heeft door Christus aan het kruis. Pasen brengt een boodschap van hoop omdat het een belofte geeft dat het donker nooit het laatste woord heeft. In deze tijd waar je zoekt naar nieuwe vormen van verbinding kun je kijken naar hoe God met ons verbonden wil zijn, namelijk in liefde die angst laat verdwijnen. Wij worden uitgenodigd door God om, in deze tijden van nood, een bron in onszelf aan te boren waar wij mogen ervaren dat Hij ons lief heeft. Laten wij ons vervullen met Gods liefde en dit licht doorgeven.
Dit is niet het jaar waarop er een kruis gezet wordt door Pasen. Nee! Dit is het jaar waar het Pasen is in de woestijn.