In het kader van de Maand van de Bijbel verzorgt Joost Jansen o.praem. elke dag een kleine lectio divina. Vandaag: ‘Mijn zoon Absalom, mijn zoon, mijn zoon Absalom!’ 2 Samuël 9,1
Wat een mooie klacht! Indringend. Een vader de treurt om zijn zoon, gesneuveld. Het is des te indringender als we ons realiseren dat de bewuste zoon Absalom zich tegen zijn vader heeft gekeerd, een soort paleisrevolutie. Het is een vergevende kracht van vader David.
Ik moet bij David ook aan Petrus denken. Beiden laten zich leiden door hele menselijke drijfveren: overspel (David), verloochening (Petrus). Beiden kunnen dan intens spijt hebben en zich keren tot de vergevende werking van God. Het verandert hun leven, hun geloof, hun verantwoordelijkheid voor de gemeenschap, het volk dat hen is toevertrouwd.
Wat Absalom ook gedaan heeft (en wat hij heeft gedaan is gewoon slecht), hij blijft zoon, hij blijft het kind waarvan je houdt. Hij blijft ‘vergevenswaardig’. Dit maakt dat David zich kan verzoenen met hem.