Bij de paaswens en zijn aansluitende zegen ‘urbi et orbi, ‘voor stad en wereld’, heeft paus Franciscus opgeroepen tot het bouwen van bruggen in plaats van muren. Tijdens zijn toespraak vroeg hij aandacht voor de vele brandhaarden in de wereld.
De paus benoemde allereerst het lijden van het Syrische volk, waarvan velen zijn gevlucht naar Libanon en Jordanië. Wij dreigen hier steeds gelatener en onverschilliger mee om te gaan. Juist nu is volgens paus Franciscus echter het moment om een oplossing te vinden voor deze humanitaire crisis. Paus Franciscus vroeg de gelovigen ook de blik op het Midden-Oosten te richten: met name de kinderen die lijden door honger en oorlog in Jemen, maar ook de wens dat Israël en de Palestijnen een toekomst van vrede en stabiliteit zullen nastreven.
Bruggenbouwers in plaats van murenbouwers
Paus Franciscus vroeg ook aandacht voor de brandhaarden op het Afrikaanse continent: Libië, Burkina Faso, Mali, Niger, Nigeria, Kameroen en Zuid-Soedan, waarvoor enkele dagen geleden in het Vaticaan vredesbesprekingen hebben plaatsgevonden. Maar ook in het oosten van Oekraïne en in Venezuela en Nicaragua lijden mensen. Paus Franciscus sprak de hoop uit dat wij niet ‘koud en onverschillig’ mogen worden gevonden, maar dat wij ‘bruggenbouwers mogen zijn in plaats van murenbouwers’. Hij sprak zich bovendien uit tegen de wereldwijde wapenhandel.
Aanslagen
Bij zijn groet sprak de paus zijn medeleven uit voor de slachtoffers van de ernstige aanslagen vandaag in Sri Lanka. Tevens noemde hij het 70-jarige jubileum van de eerste televisie-uitzending waarin een paus, paus Pius XII, te zien was. Hij greep het jubileum van het nieuwe communicatiemiddel aan om gelovigen op te roepen alle communicatiemiddelen te gebruiken om de boodschap van de verrezen Heer te verkondigen – en geen tegenstellingen te creëren.
Stenen wegrollen
In zijn homilie tijdens de Paaswake, gisteren in de Sint Pieter, riep paus Franciscus gelovigen op om zonde en ontmoediging, ‘de stenen die hoop verpletteren’, weg te rollen. Zonde die snel succes belooft, maar leidt tot eenzaamheid en dood. En ontmoediging, die vaak de hoop blokkeert. ‘Wanneer we denken dat alles slecht gaat en niet erger kan worden, worden we cynisch, negatief en moedeloos. Er ontstaat een soort graf-psychologie, waarbij we denken dat alles daar eindigt. Maar op dat moment horen we opnieuw de dringende vraag van Pasen: waarom zoekt u de Levende onder de doden?’