‘Ik ben de dansprofeet die over water liep’

De voor mij onbekende groep/zanger Prinsenkind presenteerde vandaag hun nieuwe release met de titel Dansmachine. Op aanraden van Geenstijl.nl-redacteur @johnquid heb ik de clip bekeken met toch wel verassende gevolgen. De clip zelf is erg stereotype: verveelde pubers (‘fuck de regels, het is je recht’), veel (bijna) blote vrouwen, T-shirts van Iron Maiden en Sex Pistols (kijk mij eens ruig zijn), enkele obligate vloeken (‘motherfucking’) en even obligaat geweld, gezwaai met de Nederlandse vlag (geen idee waarom) en slechte rijm (‘type’ ruimt op ‘sheep’). Maar de lyrics waren hoogst verrassend.

[youtube_video] j_gPgCYU9CA [/youtube_video]

Omdat ik nergens op internet de uitgetypte lyrics kon vinden ben ik zelf maar aan het noteren geslagen met het volgende (incomplete) resultaat:

Vouw je handjes dicht en luister ‘ns (uitgesproken als ‘is’ anders ruimte het niet)
Laat je gaan in de duisternis
Vouw je handjes en bid voor vergiffenis
Maar doet het op de beat want de duivel is
Op de dansvloer. Hij is in de discotheek
Dat is de club waar de dominee de party praist 

(…) 

Dit is wat deed toen hij de disco schiep
Ik ben de dansprofeet die over water liep
Die voor je zonden stierf. Ik ben Maria’s type (uitgesproken als ‘tiep’)
Dans voor de goede herder als een kudde sheep
Dans met de duivel en geniet
Dans met de duivel en plein publique
Wees een kind op de dansmachine (uitgesproken als ‘masjien’)

De lyrics lijken niet echt te matchen met de beelden van de videoclip, dus ik concentreer me even op de tekst. En die tekst is toch wel opmerkelijk. Je kan Prinsenkind in ieder geval niet beschuldigen van Bijbels analfabetisme. Je handen vouwen om voor vergiffenis te vragen, een dominee die praist, de profeet die over water loopt, de goede herder en zijn kudde schapen, de profeet/herder die voor onze zonden aan het kruis stierf, en de figuur van Maria: allemaal ingrediënten uit de christelijke traditie, die niet eens in een zinloos verband met elkaar staan.

Christusfiguur

Prinsenkind doet eigenlijk twee dingen in deze tekst. Enerzijds vergelijkt hij zichzelf met de Christusfiguur uit het Nieuwe Testament: herder, profeet, gestorven voor onze zonden. Hij brengt als een moderne profeet verlossing uit de beslommeringen van het dagelijks leven (‘fuck de regels, het is je recht’) door iedereen aan te zetten te gaan dansen op de beats in de discotheek. Op zich een leuke vergelijking. Zoals de Christus van het Nieuwe Testament zijn uiterste best doet de sociale verhoudingen op zijn kop te zetten, de maatschappelijke status quo aan te vallen en zijn gelovigen belooft hen te redden van zonden, zo belooft Prinsenkind ongeveer hetzelfde aan zijn ‘volgelingen’.

Blasfemie

Er zijn ook verschillen tussen Dansmachine en het Nieuwe Testament aan te wijzen. En dan heb ik het niet over het schelden, want Jezus werd immers ook veroordeeld voor ‘godslastering’. Zijn ‘ik ben de Zoon van God’ klonk de Joden van Jezus’ tijd even godslasterlijk in de oren als ‘motherfucker’ in die van ons. Nee, het verschil zit hem erin waarvan wij verlost worden. Christenen geloven dat Jezus hen verlost heeft van de zonden en de eeuwige straf die daar wellicht aan vast zou kunnen zitten. Prinsenkind verlost ons ook van zonden, maar voor hem is dat vooral de dagelijkse beslommeringen. Door te dansen op de beat van de discotheek kan (althans voor even) je gewone, dagdagelijkse leven met alle verplichtingen en verantwoordelijkheden achter je laten. Op de dansvloer is iedereen gelijk, voor even dan. Ook dat is verlossing, maar dan van een andere soort dan die uit het Nieuwe Testament.

Duivel

Het tweede verschil is iets problematischer, omdat Prinsenkind zich hier niet alleen met de Christusfiguur uit het Nieuwe Testament vergelijkt, maar tevens met de duivel: ‘laat je gaan in de duisternis (…) want de duivel is op de dansvloer’. Het is te gemakkelijk om in de oude, christelijke reflex te duiken en moderne muziek, in welke variant dan ook, te verketteren als ‘duivels’. We draaien geen platen van Michael Jackson achterstevoren om te horen welke duivelse boodschap in ons onderbewuste wordt gedruppeld. Prinsenkinds identificatie met de duivel zou je ook kunnen afdoen als puberaal afzetten tegen de gevestigde orde: ouders, school, de maatschappij, God. Maar ook dat vind ik te snel en te gemakkelijk. De duisternis is ook best aantrekkelijk, anders zou er niet zoveel tegen gewaarschuwd worden. En de coolste figuren uit films zijn meestal niet de good guys maar juist de bad guys. De Phantom of the Opera is in elke versie die ik van het verhaal ken interessanter dan de brave Raoul. En de Joker uit de talloze Batman-films vind ik ook leuker dan Batman zelf.

Prinsenkind zet visueel niet zo veel interessants neer, maar qua liedtekst is er heel wat meer te beleven en te overdenken. Nu die duivel nog…lastige ventje altijd…