Afgelopen week was de week van bezorgdheid. Koning Willem-Alexander begon er zelf over afgelopen dinsdag in zijn jaarlijkse Troonrede: ‘In de maalstroom van alledag zijn onrust en onbehagen kenmerken van onze tijd’. En hij somde op: de dreiging van terrorisme, de instabiele Europese grenzen, vluchtelingenstromen en economische onzekerheden op de wereldmarkt.
En ik denk dat hij gelijk heeft. De vraag is alleen waar die onrust en dat onbehagen vandaan komen. Ik denk niet zozeer en zeker niet alleen door vluchtelingen en terrorisme. Ik denk uit het feit dat we elkaar steeds minder vaak durven vertrouwen. En dat wantrouwen willen we vervolgens ‘tackelen’ in wetten, protocollen en andere regels. Die niet voor meer vertrouwen zorgen, maar juist voor meer onbehagen. We komen in een zinloze spiraal van steeds dieper wantrouwen.
Zondagskinderen
Onbehagen was de rode draad door deze week. Afgelopen vrijdag besliste de rechter dat een Groningse winkelier inderdaad gedwongen kon worden (door de lokale winkeliersvereniging waar hij lid van is) om ook op zondag zijn toko op te gooien. Iets over ‘de aantrekkelijkheid van een winkelgebied’. Als winkeliers op zondag zo nodig hun winkels willen openen, moeten ze dat zelf weten. Maar de dwang, waarvoor critici waarschuwden bij het schrappen van de wettelijke zondagsrust, is een grote stap reëler geworden deze week.
Weer een ander soort onbehagen bekroop mij afgelopen maandag, toen bekend werd dat doodgeboren kinderen voortaan kunnen worden geregistreerd in de gemeentelijke basisadministratie. Bovendien geldt deze wet ook voor gevallen in het verleden. Mijn onbehagen zit niet in de registratie zelf: ik denk dat het fantastisch nieuws is dat bedroefde ouders op deze manier het bestaan van hun kind kunnen registreren. Tegelijkertijd kan ik er niets aan doen dat onze liberale abortuswetgeving door mijn hoofd spookt. Het ene kind is ongewenst, en kan worden ‘verwijderd’ zonder administratief een spoor achter te laten, terwijl het andere dode kind (terecht) geregistreerd wordt. Het jeukt in mijn hersenschors.
Wraakchristenen
Onbehagen ook afgelopen woensdag. De rechter bepaalde dat het ROC West-Brabant niet hoeft mee te werken aan een onderzoek naar de inloggegevens van de persoon die vanuit die school een seksfilmpje van toenmalige leerling Chantal op Facebook plaatste. De school heeft zich met succes verdedigd met een beroep op de privacy van leerlingen en docenten. Chantal moet terug naar de politie, die al anderhalf jaar op zijn handen zit. ‘Wraakporno’, hoe diep kan je een medemens kwetsen? En hoe diep kan je als mens zinken?
Bezorgde leden stuurden donderdag een brandbrief naar de Evangelische Omroep. Deze ‘appelgroep’ (het zijn geen groenteboeren, dus is denk dat de spelling ‘appèl’ moet zijn) vrezen dat de vertrouwde EO haar rechte leer aan het verkwanselen is. Ze voelen zich onbehagelijk bij de esoterici van de IKON en de linkschmens Tom Mikkers, die op slinkse wijze het aloude evangelische bastion hebben geïnfiltreerd. Ik vind het des te opvallender dat diezelfde EO-ers geen kik hebben gegeven toen hun boegbeeld Herr Knevel in boek en televisieserie zijn liefde voor paus en rooms-katholicisme uitte.
Het onbehagen dat we met zijn allen ervaren, maken we in de eerste plaats zelf. Als we dat in gaan zien, is er veel mogelijk.
Foto: Free Images