*Once Upon A Time there lived Aurora A girl born for glory The daughter of an Austrian Duke. One night Aurora went to sleep But the fire burned down low Taking Aurora’s light. For all, the Child was dead But in a strange land she awoke instead. *
Een vijftien uur durend playable poem over een prinses die op Goede Vrijdag sterft en op Paaszondag verrijst, dat is de game Child of Light in het kort. Child of Light is een van die games die de grens met kunst opzoeken en overschrijden. Eerder deed de game Journey dat al. Nu komt Child of Light van Ubisoft met zijn betoverende waterverf-graphics en verhaal dat geheel in rijm wordt opgeleverd. Child of Light is een Paasgame, zoals ik nog nooit eerder heb gezien.
Patrick Plourde, creative director van het beroemde spel Far Cry 3 en Jeffrey Yohalem, de lead writer van de beste Assassin’s Creed-game ‘Brotherhood’ werkten voor dit project samen dat meer op een indie-titel lijkt dan op een blockbuster-game zoals we van Ubisoft gewend zijn. Het is een speelbaar sprookje in dichtvorm, een sprookje dat aan een klein kind voorgelezen wordt voordat het gaat slapen. Woorden als tuck in (‘instoppen’), once upon a time (‘eens heel lang geleden’) en sleep well (‘slaap lekker’) verraden deze achtergrond. Maar het is geen sprookje voor kleine kinderen.
Child of Light is een klassieke side scroller met een ouderwetse turn based battles en simpele physic puzzles. En in het geval van Child of Light is dat zeker geen terugval in de games van de jaren negentig. Zo kan je tijdens de gevechten de concentratie van je tegenstander verstoren, zodat hij opnieuw aan zijn aanval moet beginnen. Er zit dus een behoorlijke portie timing in de gevechten, een mooie evolutie wat mij betreft.
De Paas-aardbeving van 1895
Het spel Child of Light speelt tegen de achtergrond van de historische aardbeving die op 14 april 1895 de stad Ljubljana trof, de hoofdstad van het huidige Slovenië, maar toenertijd nog van Carniola, onderdeel van het Oostenrijks-Hongaarse keizerrijk. Aurora sterft op Goede Vrijdag 1895 om te ontwaken in de magische wereld van Lemuria. In Lemuria moet Aurora de zon, de maan en de sterren zien terug te vinden die door de boze koningin Umbra (Latijn voor ‘schaduw’) zijn gestolen. Aurora’s vader, de hertog van Carniola, is in tussentijd letterlijk doodziek van verdriet.
In Lemuria krijgt Aurora hulp van een bont stoet volgelingen en hulptroepen. In de eerste plaats is daat Igniculus (Latijn voor ‘vuurtje’), een blauw vlammetje dat vijanden vertraagt en moeilijk te bereiken schatkisten met upgrades opent. Maar snel komt Aurora ook anderen tegen, elk met hun eigen abilities en achtergrondverhaal. Rubella (Latijn voor ‘rood’), een vrouwelijke clown die wanhopig op zoek is naar haar broer, Tristis (Latijn voor ‘droevig’); maar ook de kapitalistische muis Robert en Aurora’s oudere zus Cordelia.
Het is zeer verleidelijk is om een vrouwelijke game-held te reduceren tot een man-met-grote-borsten (denk aan Lara Croft uit de Tomb Raider franchise) of tot supergeseksualiseerde rpg-chicks met vooral heel weinig kleding. Child of Light trapt niet in die val. Aurora is en blijft een vrouw, die weliswaar haar mannetje staat, maar zonder haar vrouwelijk op te offeren of te accentueren.
Sprookje met meerdere lagen
Het is moeilijk om aan te geven wat Child of Light eigenlijk precies voor een verhaal vertelt. Het in de eerste plaats een sprookje, en dan niet voor de allerkleinsten. Een niveau dieper gaat het verhaal over een lieve vader die zijn enige kind ziet sterven, terwijl zij omgekeerd vanuit ‘de andere kant’ wanhopig probeert naar hem terug te keren om hem te troosten. Daaronder zit de bekende laag over de boze stiefmoeder die alles verpest omdat ze jaloers is op alles waar haar stiefkind voor staat. Maar gelukkig heeft Ubisoft wel voor een paar leuke twists in dit dood getreden pad gevonden. Welke zal ik niet verraden. En daar tussendoor zit nog een soort power to the people-verhaallijn, waarin Aurora zich verzet tegen haar snobistische stieffamilie die het maar niets vindt dat het kleine prinsesje omgang heeft met het ‘gewone volk’.
Op het allerdiepste niveau is Child of Light echter een verhaal over dood en verrijzenis. Het is niet toevallig dat Aurora expliciet sterft op Goede Vrijdag. En als Aurora op het einde van het spel uit de dood opstaat, dicht de verteller van Child of Light over haar verrijzenis. Tezamen met de historische achtergrond van wat de ‘Paas-aardbeving’ van 1895 is gaan heten, kan je als gamer niet anders concluderen dan dat Aurora’s verhaal feitelijk handelt over de periode tussen dood en verrijzenis, in de christelijke traditie aangeduid met de ‘nederdaling ter helle’.
Je moet er even aan willen: een postmoderne game als metafoor voor dood, nederdaling en verrijzenis. Maar de tekenen zijn overal. De zon, maan en sterren, die Aurora moet gaan halen in Lemuria, c.q. het dodenrijk, zijn te vinden in Genesis en de Apocalyps, als de kosmische tekens die God geschapen heeft aan het begin van de tijd. Deze goddelijke lichten worden verduisterd door de zonden van de wereld, in casu de jaloersheid en wreedheid van de duistere koningin Umbra.
Aurora is het ‘kind van het licht’ uit de game-titel, die aan het einde van de game door haar moeder wordt opgewekt om haar volk te redden van de vloedgolf die de aardbeving teweeg heeft gebracht. Het ‘licht der wereld’ uit het Johannesevangelie sterft op Goede Vrijdag om in de onderwereld het licht terug te brengen naar de wereld. En met dat hervonden licht leidt het lichtkind met Pasen haar volk naar Lemuria, nu niet meer het rijk van de doden, maar het rijk van eeuwig licht, het nieuwe Eden. En tot de dag van vandaag vertellen wij elkaar dit verhaal, dat zich ergens tussen werkelijkheid en wensdroom bevindt.
Ik heb bijzonder veel achting voor Ubisoft. Child of Light is theologisch sprookje over licht-in-de-duisternis, over verrijzenis en verlossing.
*The bell tolled six over Easter Sunday All looked quite lost But Aurora resurrected (…) Now my dear, the fire has died The night is dark and deep Close your eyes, let go And drift off to sleep *