Bioshock infinite is alweer het derde deel uit de reeks van de Bioshock games. We hadden in de eerste twee delen het gevoel dat we afdaalden in de hel genaamd Rapture, een onderwaterstad. Met dit spel stijgen we letterlijk op ten hemel naar de hemelstad Columbia.
Bioshock Infinite gaat over de aan lager wal geraakte detective/oorlogsveteraan Booker Dewitt. Vanwege een gokschuld wordt hij min of meer gedwongen op pad te gaan naar een vuurtoren om het meisje Elisabeth op te sporen en haar mee te nemen naar New York. Via deze vuurtoren komt de speler op een spectaculaire manier in de hemelstad Columbia. Booker vindt uiteindelijk het meisje en samen ontvouwen ze het verhaal. Een verhaal waarbij niets lijkt wat het is en de speler telkens weer wordt verrast met gigantische plotwendingen.
Ik ga niets verklappen, maar na het uitspelen van het spel stond ik met mijn mond vol tanden. Een einde die niet onder doet voor filmtoppers als The Sixth Sense. Bij het uitspelen had ik maar één wens: opnieuw beginnen maar nu met een compleet andere kijk op het verhaal.
Het spel heeft niet alleen een ongelooflijke diepgang, het zit barstensvol religieuze verwijzingen.
Zo komt de speler in een schijnbaar utopische omgeving terecht die veel weg heeft van een hemel. Bij aankomst in de stad moet Booker de weg naar buiten zien te vinden wadend door het water in een tempel vol met heiligenbeelden en kaarsjes. De omgeving ziet er uit als een kathedraal. Booker kan alleen maar naar buiten als hij instemt met een doop. Hij moet helemaal onder water en het lijkt zelfs alsof hij verdrinkt. Daarna ontwaakt hij buiten in de stad Columbia. Ook in ons geloof zien we het doopsel als een wedergeboorte. Onze zonden worden in ons doopsel ook schoon gewassen waarna we ons kinderen van God mogen noemen.
In Columbia ziet Booker een volmaakte omgeving waar mensen vreedzaam met elkaar leven. Overal in de stad zie je posters en beelden van een soort Godfiguur – Comstock – met zijn vrouw en hun baby. Een baby die, zoals het verhaal gaat, niet 9 maanden moest groeien in de baarmoeder, maar slechts 7 dagen. Een wonderbaarlijke geboorte dus.
Ook wordt gewaarschuwd voor de zogenaamde valse herder die te herkennen is aan een AD gebrandmerkt op zijn hand. Booker heeft een A en een D op zijn hand gebrandmerkt zitten dus het is al snel duidelijk dat hij de valse herder is, de Antichrist. Niet veel later wordt Booker ontmaskerd als een valse herder bij een ronduit racistisch evenement: de hemelstad is totaal niet hemels. Vanaf dat moment moet Booker vechten voor zijn leven en voor het meisje die hij moest bevrijden en naar New York moest brengen.
Het spel kent naast de gebruikelijke wapens ook speciale krachten zoals we dat al eerder zagen in Bioshock spellen. Weer zo’n religieuze aardigheid zien we in datgene wat Booker nodig heeft om zijn krachten aan te vullen namelijk zout. Die krachten zijn speciaal in Bioshock en dat deze juist gevoed worden met zout is een mooie referentie naar de term: “Gij zijt het zout der aarde.”
Booker vecht in het spel voornamelijk tegen de fanatiek religieuze Comstock en je zou bijna gaan denken dat het spel een aanklacht is tegen alle vormen van christelijke religie. Toch zie ik dat niet zo. Naar mijn mening is het spel een aanklacht tegen fanatisme in welke vorm dan ook. Vandaar niet alleen de verwijzingen naar fanatiek religieus gedrag maar ook naar racisme, slavernij, Jodenhaat en ga zo maar door. Elisabeth is een symbool tegen deze fanatisme.
Bij de eerste beelden die we zien van haar zien we haar dan ook kunsten beoefenen als schilderen, zingen, toneel spelen, literatuur en lezen. Zij droomt van de vrije stad Parijs, het symbool van de kunstzinnige vrijheid. Zij wil dansen, zingen, spelen en voornamelijk vrij zijn van haar vader die haar heeft weggestopt in een gouden kooi bewaakt door een monsterlijke bewaker.
Het spel is een zoektocht naar waarheid en vergiffenis. Booker verandert langzaam van een huurling in een strijder voor de goede zaak, waarbij hij op den duur alles moet opofferen om vrijheid te schenken aan de wereld en het meisje. Booker en Comstock staan lijnrecht tegenover elkaar. Comstock als de vertegenwoordiger van fanatisch geloof in welke vorm dan ook en Booker als de Antichrist die vooral Comstock weerhoudt van zijn doel – het gebruiken van het meisje Elisabeth voor eigen gewin. Het ironische hieraan is dat Comstock en Booker verbonden zijn. Een feit waar ik niet al teveel over kan zeggen zonder flinke spoilers te geven. Het wordt pijnlijk duidelijk aan het eind van het spel. En de enige manier voor Booker om zich te ontdoen van Comstock is een daad van zelfopoffering om zo los te kunnen komen van zijn zelfmedelijden en zijn ego.
Het is moeilijk Bioshock Infinite in een hokje te stoppen. Ik kan je garanderen dat het spel zeker de moeite waard is om vanuit meerdere invalshoeken te bekijken. Veel spelers zullen niet verder komen dan het genieten van een mooie shooter. Als ik een score zou moeten geven aan dit juweeltje dan zou het niets anders verdienen dan een perfecte score. Vooral omdat het een spel is dat mij als praktiserend katholiek verbaasd liet staan vanwege de diepgang. Maar het is ook een spel dat je aan het denken kan zetten. Het doet je verbazen hoe snel religieus denken kan omslaan naar fanatisme. Een waarschuwing voor ons allemaal om vooral trouw te blijven aan de boodschap waarbij God en de mens of politiek denken in verbondenheid met de mens centraal moet staan en niet het instituut.