Deze week stond in het teken van een nipte D66-overwinning. Onder leiding van kamerlid Pia Dijkstra wist D66 afgelopen dinsdag haar nieuwe orgaandonatiewet door de Tweede Kamer te slepen. De nieuwe wet zorgt ervoor dat iedereen orgaandonor is, mits hij of zij bezwaar maakt. We moeten natuurlijk nog afwachten wat de Eerste Kamer doet – en die kan vrij eigenzinnig zijn, weten we uit ervaring – maar de gevolgen van het nieuwe denken zijn al merkbaar. Duizenden mensen hebben een ‘tegen’ laten registreren. Dat is natuurlijk niet wat je wilt, maar Dijkstra gaf al monter aan dat ‘tegen’ beter is dan helemaal geen registratie.
Wat ik vooral opvallend vond was dat christelijke partijen zo tegen dit nieuwe wetsvoorstel agiteerden. CDA, CU en SGP vinden het allemaal niets en probeerden de nieuwe wet te torpederen met verhalen over ‘onaantastbaarheid van het menselijk lichaam’ (waar) en ‘jouw organen behoren dadelijk aan de staat’ (niet waar). Ik snap dat allemaal niet zo goed. In Nederland hebben we tientallen situaties waarin de overheid sturend probeert op te treden in wat je met je lichaam doet. Denk aan alle campagnes tegen roken en voor gezondere voeding.
Willibrord
Misschien moeten we maar een voorbeeld nemen aan Willibrord. De grote heilige, die het christelijk geloof in onze contreien kwam brengen, heeft letterlijk zijn leven en lichaam gegeven voor de goede zaak. Daarom denk ik wel eens: is het geen ultiem gebaar van christelijke liefde om – net als Hij deed – je eigen lichaam op te offeren opdat er voor anderen nieuw leven kan bestaan?
Helaas is de nagedachtenis aan Willibrord niet onomstreden. En dan heb ik het niet over zijn neiging om heilige huisjes en heilige boompjes zonder pardon om ver te slopen. Nee, het gaat letterlijk over zijn nagedachtenis. Afgelopen vrijdag kwam het nieuws naar buiten dat het aartsbisdom het dit jaar toch niet zo prettig vindt als andersgelovigen met hun ketterse voeten meelopen in de jaarlijkse Willibrordprocessie door de straten van Utrecht. Belangrijkste argument van het bisdom: de beminde gelovigen zouden in verwarring kunnen raken van al die vrouwen-met-boord. En terecht, dadelijk gaan rooms-katholieken denken dat vrouwen zo maar priester zouden kunnen worden. Het idee alleen al….
Paus Frans
Maar toch moeten we niet uitsluiten dat het er ooit van gaat komen, van die vrouwelijke priesters. Er zijn al gekkere dingen gebeurd in de kerkgeschiedenis. Ik weet alleen niet of wij dit nog gaan meemaken of dat we dat aan onze kleinkinderen moeten gunnen. Met de flexibiliteit van de gemiddelde bisschop zit het in dit soort zaken meestal nogal tegen. En die arme paus maar zijn best doen.
Op dinsdag lekte een brief van paus Frans uit aan een collega-bisschop. Hierin probeerde hij – nogmaals – uit te leggen hoe het volgens hem zit met communie-ontvangende gescheiden hertrouwden rooms-katholieken. (Ben u er nog?) En volgens Franciscus bleef het ideaal van een ongebroken huwelijk paaskaarsrecht overeind (terecht), maar kunnen er omstandigheden zijn die uitzonderingen toestaan (ja, duh!). Sommige gelovigen vinden dat ingewikkeld, maar ik zou denken, een kwestie van een warm hart en een koel hoofd.
Zandbak
Waar ik deze week zeker geen koel hoofd over kreeg waren de plannen van staatssecretaris Dekker, de grote onderwijshervormer die het onderwijs aan de onderwijzers wil teruggeven door zoveel mogelijk nieuwe wetten en protocollen over hen uit te storten onder het mom van het verminderen van de regeldruk. (Volgt u ‘m nog?) Dekker had de ziekte in dat hij als kleuter een jaar extra met blokken en poppen moest spelen, terwijl hij lieve sommetjes maakten (dat doet ie overigens nog steeds het liefst).
Dus stelde hij afgelopen maandag maar voor om dat doorkleuteren van al die luie kleuters met hun pamperende ouders en weke kleuterjuffen te ontmoedigen. Zijn belangrijkste argument is natuurlijk geld: al die doorkleuterende koters kosten klauwen met geld. Maar dat zei ie natuurlijk niet. Hij zijn politiek-correct: uit onderzoek blijkt niet dat kinderen op de lange termijn voordeel hebben van een jaar extra. De snuggerige journalist merkte nog op: maar wel op de korte termijn. Maar dat vond Dekker geen argument, draaide zich om en begon in de zandbank te spelen.
Lourdes
Deze week verliet ook de laatste Lourdestrein het treinstation van Maastricht International Airport. Lading: honderden, veelal oude, pelgrims op weg naar – als u mij de woordspeling wilt vergeven – het mekka van de r.k.-bedevaartsoorden, Lourdes. Helaas kwam aan een lange traditie een eind, maar ja: ook de gemiddelde pelgrim wil wat meer comfort en verkiest een vliegtuig boven een rammelende, lekkende, bonkende, om de haverklap stilstaande trein. En geef ze eens ongelijk. Voor veel pelgrims is het leven überhaupt al een lijdensweg. Maar de sfeer in zo’n trein, die krijg je natuurlijk nooit in een vliegtuig.
Jammer, toch jammer. Fijn weekend gewenst. Tot volgende week.
Foto: Viviane Stonoga (freeimages.com)