Het past perfect in een les moraaltheologie, dacht ik toen ik het tafereel aanschouwde. In de televisiehoek op de boot terug naar Vlieland zitten een stuk of veertien kinderen te kijken naar ‘The Lion King’. Het is de nieuwste verfilming met ‘echte’ dieren. Het geluid staat uit maar dat maakt het voor de kinderen niet minder spannend.
door Marieke Drent
Des te meer is er ruimte voor eigen invulling en daar maken ze gretig gebruik van. Mufasa was net van de klif afgeduwd en Simba was verdrietig om het verlies van zijn vader. Ik was bij de kinderen gaan zitten omdat dit natuurlijk het meest spannende stukje van de film is en het meest ongrijpbare.
Eén van de kinderen, ik gok dat hij ongeveer zeven jaar was, ontpopte zich als leider van de groep. Hij stond op en predikte: ‘Als ik die leeuw te pakken krijg hè, dan maak ik hem dood. Weten jullie wel wat er gebeurt? Deze leeuw is de slechterik en hij stuurt Simba weg, maar op een dag wordt hij groter en gooit hij deze slechte leeuw in het VUUR! Dat heeft hij verdiend’. De kinderen reageerden met gemengde gevoelens. Een aantal jongens volgden de leider en schreeuwden ‘net goed!’ Plotseling kwam er een jongen van zes jaar naast mij staan. Hij zei zacht: ‘Misschien kunnen ze hem beter in een kooi stoppen in plaats van doodmaken.’
Ik hoefde niets te zeggen. Tussen de kinderen ontstond een ware discussie over de doodstraf. De ene vond dat het makkelijker was en beter om de leeuw te laten sterven omdat hij dan niets meer zou voelen en anders zijn leven lang ongelukkig zou zijn in een hokje. Ik vroeg hem of het dan misschien juist niet beter zou zijn om hem te laten nadenken over wat hij fout gedaan had in plaats van deze, naar zijn eigen zeggen, makkelijke weg van dood gaan. Hij vond het een beter idee om geen straf te krijgen maar gewoon maar dood te zijn. De leider stond op en gaf een motivatie speech. Niemand hoefde zich zorgen te maken, want er kwam nu een leuk stukje aan met Timon en Pumba. En Simba zou zoals beloofd wel wraak nemen.
De kinderen van mijn man zaten stil naast mij. Die waren nog steeds aan het verwerken dat Simba geen pappa meer had. Ik vertelde ze dat Simba in de film nog zal leren dat zijn vader altijd bij hem is. Dat hij hem kan voelen in zijn hart. Dat hij op zijn vader lijkt en zijn vader verder leeft in hem. Ik zei dat hij zijn vader ook nog tussen de sterren zou zien en vanaf dat moment hem heel dichtbij zou voelen.
Timon en Pumba kwamen ten tonele en de storm was gaan liggen. Ik functioneerde als audio voor dat gekke everzwijn met zijn maffe maatje het stokstaartje. De kinderen waren gerustgesteld. Ik hoop dat ze de moraal van het verhaal nog leren kennen en opgroeien als menswaardige leiders.
